Pisząc o historii snowboardu należałoby zacząć od tego, że wbrew obiegowym opiniom ma on więcej wspólnego ze skateboardem i wind-surfingiem niż z nartami. W snowboardzie jeździ się na jednej desce i siłą rzeczy technika jazdy jest podobna, a diametralnie różna od narciarskiej. W tej sytuacji nikogo nie powinno dziwić, że snowboard swoimi korzeniami sięga kultury surferskiej.
Już pod koniec lat pięćdziesiątych na wschodnim wybrzeżu Ameryki zastanawiano się co z sobą począć w te dni i miesiące kiedy pływanie miało niewiele wspólnego ze słońcem i plażą.
Dzisiaj trudno jednoznacznie wskazać, który z surferów pierwszy zaczął jeździć po śniegu. Być może był to Dimitrije Milovich, który notorycznie kradł metalowe tace na piwo i stojąc na nich pokonywał sporą górkę w drodze z pubu do domu. Później bazując na tym doświadczeniu oraz surfingu opracował prototyp deski śnieżnej. Być może przed nim był niejaki Sherman Poppen, który w
połowie lat 60-tych połączył dwie narty w jedną całość i zaopatrzył w sznurek ułatwiający utrzymanie równowagi. Jeśli ten wynalazek, ochrzczony mianem “snurfer”, uznać za pierwszy snowboard, to jego córkę Wendy, dla której został on zaprojektowany, można śmiało nazwać pierwszym snowboarderem na świecie.
Wraz z wynalazkami Poppena i Milovich’a sprawy nabrały tempa:
Snowboard w latach 70-tych
1975
– w Utah powstaje „Winterstick production”, kierowana przez Milovicha pierwsza wytwórnia snowboardów. Wkrótce jego deska jest sprzedawana do 11 krajów na świecie.
1977
– powstają następne firmy i prototypy budowane przez: Jake Burton (Burton), Mike Olson (Gnu), Tom Sims (Sims)- Milovitch uzyskuje pisemne zapewnienie największego brokera obsługującego ośrodki narciarskie, że snowboarderzy podlegają taki samym prawom jak narciarze.
1979
– na corocznych zawodach Jake Burton próbuje wystąpić na desce własnej konstrukcji, różniącej się znacznie od typowego „snurfera”. W wyniku protestów stworzono dla niego osobną kategorię, w której oczywiście wygrał.- pierwszy w historii half-pipe tworzy podstawa zapory w Tahoe City, którą do jazdy wykorzystują lokalni riderzy.
Snowboard w latach 80-tych
1980
– w snowboardach Burtona zastosowano technologię znaną w przemyśle narciarskim – pierwsze prototypy na bazie P-tex’u
1981
– pierwsze poważniejsze zawody w Ski Cooper w Leadville, Colorado
1982
– w Woodstock (Vermont) oraganizowane są po raz pierwszy w historii mistrzostwa USA w snowsurfingu obejmujące slalom i downhill, konkurencję która wówczas
polegała na jak najszybszym pokonaniu zbocza. W zawodach starują m. in. T. Sims i J. Burton
1983
– pierwsze zawody w half-pipe (ośrodek Soda Springs Ski Bowl ). Imprezę zbojkotował team Burtona, którego członkowie przekonani byli, że jazda w rynnie nie ma nic wspólnego ze snowboardem- wiązania snowboardowe zostają wyposażone w highback (Sims)
1985
– pierwsze zawody o randze światowej (ośrodek Soda Springs Ski Bowl ). Informacje o tej imprezie pojawiły się na łamach prasy sportowej.- pierwsze wydanie „Absolutely Radical”, pierwszego magazynu poświęconego wyłącznie snowboardowi- w deskach Burton i Sims pojawiają się metalowe krawędzie- powstaje pierwsza deska freestylowa (Sims) oraz deska carvingowa (Gnu) na której skręca się poprzez wywieranie nacisku na krawędzie a nie ześlizg.
1986
– pierwsze zawody w Europie- Hooger Booger wypuszcza w Europie pierwszą deskę asymetryczną- w Stratton Mountain (Vermont) organizowane są pierwsze kursy snowboardowe
1987
– pierwsze mistrzostwa świata w snowboardzie na terenie Europy (Livigno i St.
Moritz) zorganizowane niezależnie od amerykańskich.- zostaje wydany pierwszy numer Trans World Snowboarding- rusza puchar świata w snowboardzie. Na początku były to dwie imprezy w Europie i dwie za oceanem w USA
1988
– w Stanach powstaje USASA, stowarzyszenie amatorskiego snowboardingu.
1989
– powstaje prototyp wiązań step-in
Snowboard w latach 90-tych
1990
firma skatebordowa Santa Cruz rozpoczyna produkcję snowbardów- w Vail Ski Resort powstaje pierwszy „snowboard park”
1993
– w Ischgl, Austria odbyły się pierwsze oficjalne mistrzostwa świata pod patronatem ISF (International Snowboard Federation)
1994
– członkowie FIS (międzynarodowa federacja narciarska) głosują za uwzględnieniem snowboardu w ramach dyscyplin olimpijskich- MKO wyraża zgodę na udział snowboardu na Olimpiadzie w Nagano i ustanawia Międzynarodową Federację Narciarską jako organizację reprezentującą snowboard olimpijski. Na wieść o tej kontrowersyjnej decyzji wielu ówczesnych zawodników, z Terje Hakonsenem na czele, zdecydowało nie brać udziału w zawodach.
1998
– olimpiada w Nagano. W klasyfikacji ogólnej (halfpipe i slalom gigant) zwycięża Ross Rebagliati lecz po trzech dniach złoty medal jest mu odebrany – test
antydopingowy wykazał śladowe ilości marihuany.
1999
– Terje Hakonsen organizuje The Arctic Challenge, zupełnie niezależną imprezę, która aktualnie należy do najbardziej prestiżowych zawodów snowboardowych na świecie. Co roku w serii kwalifikacyjnych imprez o Ticket To Ride, będący jedyną przepustką do TAC, walczy światowa czołówka, a o dziką kartę rywalizują najbardziej utalentowani amatorzy.
Snowboard w XXI wieku
2002
– na olimpiadzie w Salt Lake City slalom zostaje zastąpiony, slalomem równoległym
2003
– w lawinie ginie Craig Kelly, legenda snowboardingu. Craig do dzisiaj uważany jest za inspiratora snowboardingu. To on rozpoczął na początku lat 80-tych
batalię o to, aby ośrodki narciarskie były również dostępne dla snowboarderów. Później w czasie 15-to letniej kariery zawodniczej czterokrotnie zdobywał tytuł Mistrza Świata.
2006
– we Włoszech do konkurencji olimpijskich zaliczono boardercross Snowboard w dalszym ciągu uważany jest za jedną z najszybciej rozwijających się dyscyplin. Jeszcze na początku lat 80-tych tylko nieliczne ośrodki narciarskie przyjmowały snowboardzistów. Dzisiaj, poza bardzo nielicznymi wyjątkami, nie ma już miejsc
gdzie jazda na jednej desce jest zakazana. Niektórzy przewidują, że za kilka lat więcej będzie snowboarderów niż narciarzy, a termin „nartostrada” stanie się
anachronizmem.