Style w narciarstwie biegowym, czyli klasyczny i łyżwowy to aktualnie te dwie techniki poruszania się na nartach biegowych możemy spotkać na amatorskich ścieżkach, bądź też na zawodach najwyższej rangi jaką są Igrzyska Olimpijskie, czy Mistrzostwa Świata i Puchar Świata. W naszym blogowym wpisie opiszemy, czym różnią się od siebie te dwa kroki i jak się narodziły.
Po lekturze dowiemy się, który jest łatwiejszy w opanowaniu, który będzie lepszym dla początkujących, a którym szybciej przemierzymy wytyczoną trasę. Rozpoczynając przygodę z tą fantastyczną formą rekreacji i turystyką zimową jaką jest narciarstwo biegowe z jakim stylem będzie nam łatwiej złapać podstawy? W artykule spieszymy z odpowiedzią na te wszystkie wątpliwości.
Styl w narciarstwie biegowym – zaczęło się od klasycznego…
Przemierzanie szlaku z nartami biegowymi bardzo mocno przypomina naturalny ruch człowieka jakim jest bieg, czy szybszy krok. Pierwotnie, kiedy wymyślono narty, człowiek maszerował na nich dość wolnym krokiem. W kolejnych latach do nart dołożono kije. W rezultacie zwiększyła się efektywność pokonywania terenu na tych dwóch cienkich deskach. Krok wyraźnie się wydłużył, a poślizg zwiększył się.
Ostatecznie, najbardziej efektywne pokonywanie kolejnych kilometrów z nartami biegowymi, zawdzięczamy rozwojowi tej dyscypliny w sporcie. Testowano różne kroki biegowe i osiągnięte praktycznie perfekcje, która wiąże się z możliwością osiągania największych prędkości i możliwością w niedługim czasie pokonania wielu kilometrów śnieżnej ścieżki.
200 lat tradycji…
Styl poruszania się na nartach biegowych ewoluuje od blisko 200 lat. Ogromny wpływ na jego rozwój miała również coraz to bardziej zaawansowana technologia wytwarzania nart. Trasy zaczęto również przygotowywać w odpowiedni sposób, tak by ślizg był jak najbardziej efektywny. W rezultacie powstały różne techniki, dobierane do odpowiedniego profilu trasy. Opracowano najskuteczniejsze pokonywania trasy na podbiegach, zjazdach, płaskiej części ścieżki, czy w końcu na wirażach. Coraz bardziej zaawansowane treningi i lepsza kondycja zawodników również ma niebagatelny wpływ na rozwój tej dyscypliny jak i sam styl jazdy na nartach biegowych.
Styl klasyczny – czym się charakteryzuje?
Ta technika wyróżnia się przede wszystkim równoległym prowadzeniem nart. Narciarze zawodowi przyczynili się również i w tym stylu do wypracowania różnych kroków na przestrzeni poszczególnych lat.
Klasyczny styl na przemian stronny
Dominująca w tej technice jest naprzemienna praca rąk w odniesieniu do rytmu jakim poruszają się nogi. Ruch samych nóg przebiega w trzech fazach, a mianowicie w odbiciu, zamachu oraz poślizgu. Jest to zdecydowanie najbardziej wszechstronny krok.
Jednokrok
Ten krok znajduje zastosowanie przede wszystkim w płaskim terenie, bądź takim z niewielkimi pochyłościami. Wraz z odbiciem jednej narty, kijki odbijają się od nawierzchni równocześnie, a sam poślizg jest zdecydowanie wydłużony.
Dwukrok
Ta technika jest już wyraźnie wolniejsza od przedstawionej powyżej. W trakcie zamachu rąk, trzeba wykonać dwa odbicia nartami. W wyniku swojej słabej wydajności, nie jest on stosowany w narciarstwie biegowym uprawianym przez zawodowców podczas rywalizacji sportowej.
Jodełka, inaczej krok rozkroczny
Znajduje zastosowanie zwłaszcza na zboczach charakteryzujących się największą pochyłością terenu. Narty są wówczas ustawione pod kątem – przypominają ułożenie igiełek jodły, bądź odcisk bieżnika opony traktora pozostawiony na śniegu – a nogi przyjmują ugięcie w kolanach. Kroki wykonujemy wtedy bez ślizgania się nartami na śniegu. Odpychając się, kijki biegowe wbijamy w podłoże za wiązaniami.
Bezkrok
To styl, w którym dominującą cechą jest jednoczesne odpychanie się dwoma kijami. Tułowie należy przechylić ku przodowi. Narty ułożone są symetrycznie. To najlepsza technika do zjazdów ze słabiej pochylonych zboczy, ale sprawdzi się również na prostych odcinkach. Możemy również podejrzeć tę technikę, kiedy narciarze wjeżdżają na stadion gdzie jest zlokalizowane meta i następuje finisz wraz z ostateczną rywalizacją o wygraną.
Styl w narciarstwie biegowym – łyżwowy
Geneza stylu łyżwowego…
Udokumentowane narodziny tego stylu sięga 1974 roku, kiedy to fiński zawodnik Pauli Sittonen w trakcie biegu w Dolomittenlauf pokazał światu swoistą kombinację stylu klasycznego połączonego z krokiem półłyżwowym (jednostronnym). Ten charakterystyczny wtedy styl nazwano krokiem Sittonena.
Już dwa lata później amerykański narciarz biegowy Billy Koch na wielkiej, zimowej imprezie jaką były Igrzyska Olimpijskie w austriackich Innsbrucku pokonał trasę charakterystycznym krokiem dwustronnym łyżwowym, nazywanym dziś dwukrokiem łyżwowym. W takich oto okolicznościach zrodził się styl łyżwowy w sporcie zawodowym.
Styl łyżwowy – czym się charakteryzuje?
Dominującą w tym stylu narciarstwa biegowego cechą jest kątowe ustawienie nart w stosunku do kierunku poruszania się. Dochodzi do tego symetryczna praca górnej części ciała, a mianowicie rąk. W dzisiejszych czasach, dominujące są cztery kroki tejże techniki.
Łyżwowanie
Jest to podstawowy krok w łyżwie, bez pracy rąk. Środek ciężkości ciała spoczywa dość nisko. Narciarz biegowy stosuje go najczęściej w płaskim, czy lekko opadającym szlaku.
Jednokrok łyżwowy
To już nieco bardziej zaawansowana technika. Jej założeniem jest łyżwowanie z jednoczesnym odbiciem dwoma kijkami przy każdym odbiciu narty. Nie jest to krok dla wszystkich, gdyż wymaga dobrego przygotowania kondycyjnego. Jest szybki, a tym samym bardzo dynamiczny. Najbardziej efektywny na płaskich, bądź lekko rosnących ku górze trasach.
Dwukrok łyżwowy synchroniczny
Ten krok wyróżnia się jednoczesnym odepchnięciem kijami i wspomagającym, co drugie odbicie nartą. Znajduje najczęściej zastosowanie na płaskich częściach trasy i niewielkich zjazdach. Narciarz biegowy korzystający z tego stylu porusza się w dobrym tempie i nie obciąża za bardzo organizmu.
Dwukrok łyżwowy asynchroniczny
Swoje zastosowanie znajduje na podbiegach. Na czym więc on polega? Opiera się przede wszystkim na kroku łyżwowym z równoległym, a jednocześnie asynchronicznym pchnięciami dwoma kijami przy co drugim odbiciu. Występuje w opcji prawostronnej, kiedy odepchnięcie kijami wspomaga odbicie z prawej nogi, bądź tożsamo lewostronnym.
Podstawowe różnice – styl klasyczny, a łyżwowy
Po tym kiedy styl łyżkowy zaczął wdzierać się na wielkie imprezy sportowe, FIS zaczął obawiać się, że popularna nie tylko z nazwy łyżwa, wyprze tradycję narciarstwa biegowego, jaką jest poruszanie się na tych dwóch wąskich deskach stylem klasycznym. W celu przeciwdziałania wyparciu stylu klasycznego zdecydowano się na podzielenie konkurencji w zawodach mistrzowskich pomiędzy oba style.
Ten sam podział zaczął być zauważalny podczas zawodów amatorskich. Dziś już on nikogo nie dziwi taki stan rzeczy. Najczęściej możemy spotkać się z ogłoszeniem w jakim stylu mają odbywać się dane zawody i tak, np. jeżeli organizator obwieszcza, że biegi odbędą się techniką klasyczną, czyli CT, wówczas naturalnie odbywają się one stylem klasycznym. Natomiast kiedy bieg ma przebiegać techniką dowolną, czyli FT, wtedy to wybieramy styl klasyczny, bądź łyżwowy. Z racji swojej większej efektywności, w takich okolicznościach zdecydowane grono zawodników wybierze zapewne styl łyżwowy.
Szybszy styl – klasyczny, czy łyżwowy?
Na tle wielu lat obserwacji zawodów w narciarstwie biegowym, zauważono, że styl łyżwowy w zestawieniu do pokonania tej samej trasy techniką klasyczną, jest aż do 10-15% szybszy. Narty do stylu łyżwowego są o 10-20 cm krótsze, a kije o 10-15 cm dłuższe. Różnice zauważymy również w butach, które dla łyżwy powinny być wyższe i posiadać twardszą podeszwę. Powinny również bardzo dobrze trzymać kostkę.
Narty do stylu łyżwowego nie są wyposażone w fabryczną łuskę, a smaruje się je specjalistycznymi woskami na całej ich długości. Jak wiemy, smar należy dobrać do danych warunków atmosferycznych. Najczęściej pod ten wzgląd bierzemy panującą temperaturę i stopień wilgotności śniegu.
Smary do nart biegowych znajdziesz na stronie naszego sklepu w smary i narzędzia.
Styl łyżwowy – wymaga większych umiejętności
Ponadto styl łyżwowy w porównaniu do stylu klasycznego wymaga większych umiejętności pod względem techniki. Musimy mieć do tego stylu również lepiej wytrenowane ciało. Znaczenie ma także dla łyżwy podłoże. Nawierzchnia do tej techniki powinna być odpowiednio szeroka i twarda. Tutaj dostrzeżemy od razu wielki minuj tejże techniki, gdyż stylem łyżwowym możemy w zasadzie poruszać się wyłącznie na specjalnie przygotowanych ścieżkach, co jest dużym ograniczeniem w swobodnym spacerze na nartach biegowych.
Samo poruszanie się stylem klasycznym jest zdecydowanie bardziej naturalne. Ciało nie męczy się, a na nartach pokonując kolejne metry odprężymy się i zrelaksujemy, aniżeli zmęczymy. Można na nich spacerować nawet na nieprzygotowanych przez ratrak trasach. Odpowiednie będą dla nich leśne ścieżki, a nawet zaśnieżone płaskie połacie z przykrytą przez grubą warstwę śniegu roślinnością.
Styl klasyczny – lepszy dla początkujących narciarzy biegowych
Odpowiednim wyborem do poruszania się na nartach biegowych przez początkujących narciarzy biegowych będzie, zdecydowanie krok klasyczny. Jest mniej prędki, a więc bezpieczniejszy i mniej pochłania energii. Ponadto jest bardziej stabilny. Dlatego powala na poruszanie się na nartach i czerpanie z tej czynności ogromnej przyjemności, nawet przez narciarzy, którzy nie mają dobrej formy fizycznej. Będzie doskonały również dla dzieci. Narciarz biegowy korzystający z tego stylu nie zniechęci się przy pierwszych próbach.
Wybierając się na przejażdżki w zimowej, surowej scenerii warto wyposażyć się w bieliznę termo aktywną, która zadba o komfort cieplny nawet przez cały dzień spacerów z nartami, kiedy temperatura jest nawet mocno na minusie 🙂 bielizna termoaktywna.
Narty, buty, kijki do narciarstwa biegowego dostaniesz w SnowSport.pl!
Sprzęt niezbędny do narciarstwa biegowego w niezwykle atrakcyjnych cenach znajdziesz w naszym zimowym sklepie w narty biegowe. Zapraszamy również do naszej poprzedniej publikacji – Jaki Zestaw Do Narciarstwa Biegowego Wybrać?.